ano anoreksja




Dzień dobry, mam na imię Karolina.  
...i miałam zaburzenia odżywienia.

Zapowiedziałam ten temat dawno temu, ale okazało się, że, cholera, nie jest to takie proste do opisania. Chyba głównie przez negatywne emocje związane z tym niezbyt chwalebnym okresem mojego życia. Wspomnienia głównie wywołują we mnie wk..rwienie, bo to ile nacierpieli się wokół mnie bliscy, to niestety jest największy koszt mojej niedojrzałej zabawy. Tak, wtedy zdrowie nie było dla mnie czymś priorytetowym (rodzina wydawałoby się również, ale szybko uświadomiłam sobie, że swoim postępowaniem ją krzywdzę i czas sie wziąć w garść dla NIEJ!). Na szczęście to głupie myślenie mam już lata za sobą, a stan zdrowotny udało się, wbrew opinii wielu lekarzy, doprowadzić do normy.

Tylko jak mogłam być tak słaba, będąc zawsze tak silną:/?

Niska samoocena, nadwrażliwość, presja otoczenia..
No cóż, stało się; dwa lata miałam anoreksję, kolejne dwa - się z niej leczyłam .

Nienawidzę lekarzy. A nagle trafiasz do każdego, z każdą możliwą specjalizacją. Z rąk do rąk, traktowana oczywiście dość pragmatycznie.
Wzrost: 160. Waga: 39. Nikt nie doszukuje się ukrytych przyczyn w Twoim życiu, czy charakterze. Traktują Cię po prostu jak kolejną głupią gówniarę (nie ma co się dziwić), która wpadła na "genialny" pomysł niejedzenia. Albo - w najprostszy sposób: jak schorzenie. I to chyba nawet jest lepsze, bo przynajmniej nie zadają za dużo intymnych i trudnych pytań, po prostu robią Ci zastrzyk w dupę z progesteronu i bye!. Głupio mieć "menopauzę" w wieku 18 lat.


Jakie spustoszenie sobie zaserwowałam nie-jedząc?
Nazwę to ładnie i delikatnie: stan nierównowagi organizmu na poziomie neurobiologicznym z  towarzyszącymi jemu (już bardziej zauważalnymi dla osiemnastki) objawami typu: brak energii, kłopoty w koncentracji, niepokój, poirytowanie, bóle klatki, wiecznemu uczuciu zimna, problem ze skórą i włosami, zanik miesiączki, strach przed jedzeniem,  w końcu i izolacja społeczna (chyba, ze trafisz na grupę osób podobnych do siebie).
Mała retrospekcja: Lato, temperatura w cieniu +35 stopni, a ja dopinam grubą bluzę z kapturem. Kolejna - salon fryzjerski i przygotowania do studniówki, a fryzjerka patrząc na garście moich włosów, które wypadły podczas czesania, odmawia mi wykonania fryzury na jakże ważną dla mnie tego dnia uroczystość. Dobrze, że w dziale dziecięcym znalazłam jakąś czarną sukienkę w miarę elegancką.

Jeśli chodzi o brak energii, to on dopiero nastąpił z czasem, bo wpierw miałam jej hardkorowo dużo, może dlatego że z początku coś tam jeszcze przeżuwałam, np landrynki (!), gumy do żucia, chlebki WASA. Omijałam rodzinne obiady, a zamiast do babci jechałam na siłownię. Tak, pomimo braku dostarczanych składników odżywczych, trenowałam na siłowni jak dzika. Godzina rano spędzona na rowerku z książką, a wieczorem trening lub zajęcia fitness. Długo to nie trwało, bo zdążyłam już włączyć w swoim organizmie tryb autodestrukcji. Tak to już jest, jak zabierzemy jemu główne składniki budulcowe, do tego jeszcze dochodzi stres, nadmierny wysiłek fizyczny, nie dostarczamy aminokwasów, witamin, minerałów, niezbędnych tłuszczów. Oczywiście organizm nie poddaje się tak łatwo, on MUSI mieć dostarczane na bieżąco składniki odżywcze. Nie ma ich, to sobie je ogarnie sam (katabolizm ON). Czerpie zatem składniki z tego co się da: głównie z mięśni, bo tłuszcz mu już nie wystarcza. Do tego wyłącza przy okazji niepotrzebne systemy, by energia była pożytkowana jedynie w celu przeżycia. Możemy wówczas zapomnieć o działającym układzie trawiennym czy rozrodczym. Nie ma kafaktorów do produkcji kwasu solnego, co zaburza trawienie, przez co jedzenie nie jest dobrze trawione i  pojawiają się symptomy typu wzdęcia, zgaga, zaparcia (no chyba, że ktoś dodatkowo stosuje leki przeczyszczające). Pojawia się przewlekła anemia. Do tego poziom leptyny rośnie, a metabolizm zwalnia (T3 spada, hamuje sie praca tarczycy). To co pamiętam z wyników badań to niedobór cynku, witamin z grupy B, magnez, chrom, podwyższony cholesterol (!!).

Po takim okresie zaburzeń żaden organizm sam nie będzie funkcjonował poprawnie. Potrzeba czasu by wszystko zaskoczyło na nowo. Mówię oczywiście głównie o ciele, bo psychika to już druga kwestia, której tu nie będę poruszać. Powiem tylko tyle, tu dużo zależy od Twoich bliskich, ludzi na jakich trafisz, ale przede wszystkim od Ciebie i tego jak jesteś silny, no i jakie szkody zdążyły się wytworzyć w układzie nerwowym. Na szczęście przy właściwym leczeniu hormony i neuroprzekaźniki będą mogły znów być wytwarzane; za czym też poprawi się nasze samopoczucie i zyskamy większą chęć do walki. Bo brak jedzenia równa się brak serotoniny, a ona odpowiada PRZEDE WSZYSTKIM  za motywację. Jej niedobór może prowadzić do stanów depresyjnych. 
Niestety nasza głowa zawsze przegra z niedoborami.

Poniżej zdjęcie, które zostało zrobione w pierwszych miesiącach choroby, późniejszych nie mam, chyba nikt nie chciał mi ich robić, na tym widać, że już ubyło włosów i energii. 


Co zaczęłam robić by wyzdrowieć? 
Po pierwsze zaczęłam jeść pełnowartościowe posiłki. Tylko to wymagało wpierw porządnego doszkolenia mnie w zakresie odżywiania; co jeść, jak, na szczęście trafiłam na świetną lekarkę, która mnie uświadomiła jak to jest ważne. W mojej diecie nie było wysoko przetworzonych potraw czy chemii, tylko wysokiej jakości produkty. Żadnych słodyczy, żadnych fast-food, pomimo, że moje zmartwione ciotki wciskały mi ciast a z kremem bym szybciej tyła. Rezygnacja ze słodyczy nie jest taka trudna, gdy już zdążył Ci dawno zaniknąć apetyt. Śmieszne było to, ze odczuwałam tylko charakterystyczne mocne smaki, typu kwaśny, ostry, reszta była bez smaku. Podczas leczenia z tego typu zaburzeń nie można sie oczywiście kurczowo trzymać restrykcyjnych diet, tylko trzeba te 2,5tys kcal wpierdzielać. Oczywiście nikt Ci nie każe żreć cukru i tłuszczy trans, to nie jest niezbędne do życia, a wręcz nam je skraca;). Oprócz tego leki, leki, leeeeki i zastrzyki w tyłek. Do tego zero ćwiczeń, zero ważenia/mierzenia.
Niestety cały proces nawracania jest dość ciężki, a sama modlitwa już nie wystarczy.

"Najlepszy" jest pierwszy etap adaptacyjny, jak patrzysz w lustro i widzisz szybki przyrost wagi w krótkim okresie czasu. Fakt, głównie jest to woda, niezbędna do normalizacji, ale ja w tamtym czasie tego nie wiedziałam. Po-kryjomu robiłam brzuszki, przysiady i biegałam, bo na siłownie nie dostawałam już kasy. Treningi były zabronione!  Wg lekarzy zabierałyby mi energię, której potrzebowałam do odbudowy, a nie można mieć jednocześnie katabolizmu i anabolizmu, jak mówili. Do tego wzrost kortyzolu, no i stwierdzono u mnie uzależnienie od ćwiczeń:) (taaaa, nie wszystko wyleczyli;P). Jednym słowem, wg psychologa treningi były dla mnie szkodliwe i zabronione. No ale ja nigdy nie zgadzałam się do końca z lekarzami;). Wróciłam oczywiście szybciej do ćwiczeń, co wiem, ze bardzo mi pomogło w przywróceniu mojej siły nie tylko fizycznej;).

Jeśli chodzi o żołądek- to on musiał na nowo się nauczyć funkcjonować (wydzielać kwas). Lekarz zalecał mi jeść często i mało. Ale i tak czułam się napchana. Musiałam walczyć ze stanami typu: niestrawność, zgaga. Oczywiście z czasem minęło.
Najgorszy jest ten strach przed zwiększeniem masy ciała. Jak nagle widzisz, że Twój pasek nie radzi sobie z Twoim dotąd płaskim brzuchem , to zaczynasz sobie układać w głowie plan, który nie spodobałby się Twojemu psychologowi.

A btw wiecie jak wygląda ważenie anorektyczek? Zawsze przed, wypijałyśmy  litry wody., by ważyć więcej i usłyszeć: "Brawo, Karolina, jest postęp. Dobra robota". Jedna dziewczyna przynosiła nawet taką 5litrową butlę XD. Nic dziwnego, że teraz mam uraz do wody i muszę mieć w telefonie aplikację, która mi przypomina o tym, żeby pić wodę we właściwych ilościach;).

Jak jesteście silni, macie motywację (ja miałam- moi bliscy, którzy się zamartwiali o mnie), to można z tego wyjść. O ile pewnie nastąpi to w porę. Mój organizm, zaczął walczyć, chciał nazbierać jak najwięcej wartości odżywczych i nazbierał;). Wróciłam do zdrowia. Ważne jest by poddać się jak najszybciej leczeniu i jeść wszystko (czytaj: co pełnowartościowe i zdrowe). Po pewnym czasie wzrasta tempo metabolizmu, mamy więcej powera, włosy trzymają się głowy, skóra jest w lepszej formie. Polepsza się nastrój, znikają negatywne myśli i już nie wydaje Ci się, że wszyscy wokół się z Ciebie śmieją. Reguluje się cykl menstruacyjny. Okej, przytyło się, ale tak musi być, bo organizm całą energię skumulował w przybieraniu na wadze i naprawie szkód.

Treningi i unormalizowana dieta pomogły mi w 6 miesięcy pozbyć się nadmiaru tkanki tłuszczowej. Woda długo się trzymała, głównie ze względu na brane silne leki hormonalne (terapia lekowa trwała 2 lata), ale w końcu i ona ustąpiła, pomógł mi w tym też odpowiedni sposób żywienia. Zregenerowałam się dość szybko, ku zaskoczeniu lekarzy, ale tłumaczyli to twardym charakterem i silną wolą walki. Ja myślę, że w takiej chwili ważna też jest zmiana świadomości  postrzegania jedzenia. Zaczęłam liczyć kalorie i węglowodany, które w sumie w mojej rodzinie się już liczyło, ze względu na cukrzyce (insulinozależną) mojej młodszej siostry. Waga elektryczna w naszej kuchni to był niecodzienny widok dla moich znajomych, ale to było ponad 10 lat temu;).

Dieta jest niezbędną częścią terapii, ale ktoś musi Ci o tym wszystkim powiedzieć. Szczególnie jak się ma 18 lat i w głowie inne ważniejsze sprawy. Może teraz jest większa tego świadomość, lepsze produkty, większe zaopatrzenie sklepów, działy eko i większy dostęp do wiedzy o żywieniu. Wtedy były dwa rodzaje chleba na półce osiedlowego sklepiku, heh zapewne nawet te pszenne znacznie lepszej jakości, niż te obecne. Jadło się tłusty rosół z kurczakiem i marchewką (mniam!) oraz bułki z serem i szynką wieprzową XD. Nie było tak dużego dostępu do wysoko-przetworzonych produktów typu fast-food; w moim mieście był jeden macdonald, w którym nigdy nie jadaliśmy, a po anoreksji nie kupowałam  już słodyczy. Pewnie i dobrze, ponieważ, nie wspominając o konsekwencjach zdrowotnych takiego "żarcia", podejrzewam, że dzięki unikaniu jego, a tym samym uzależniających składników w nim zawartych, łatwiej było mi kontrolować występujące ataki głodu.

Dlaczego podjęłam się tego tematu?
Ponieważ niestety obserwuje ostatnio wiele sytuacji, gdzie ludzie często nie zdają sobie sprawy, że mają problemy z zaburzeniami odżywiania. Często diety redukcyjne, których podejmują się na własną rękę, bez odpowiedniej wiedzy, niewiele się różnią od mojego schematu życia za czasów początków anoreksji. Nie rzadko są to osoby, które chcą się znaleźć na scenie fitness i same próbują swoich sił w układaniu diety (czytaj nie-jedzenie, totalna eliminacja tłuszczy, dwa posiłki dziennie), albo naśladują je (tak im się zdaje!), choć nie muszą, a co kończy się później poważnymi powikłaniami zdrowotnymi. 
Część osób ma w miarę dobrze zbilansowaną dietę redukcyjną, jednak dość jałową, skupiają się za bardzo na BTW, a zapominają o suplementacji witamin i minerałów. Doprowadzają się tym samym do niedoborów i anemii. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy jak mikro daleko leży od makro, co w konsekwencji, na skutek przyzwyczajeń przy dłużej stosowanej niezróżnicowanej monotonnej diecie pozbawionej mikroskładników, może prowadzić do poważniejszych powikłań zdrowotnych .

Czasami nie jesteśmy świadomi początkowych objawów zaburzeń odżywiania, takich jak: wyrzuty sumienia po posiłku, obsesyjne ważenie/mierzenie, ciągłe myślenie o jedzeniu, niezdrowe uzależnienie od siłowni na zasadzie- brak treningu równa się zrujnowany dzień, czy paniczny strach przed kalorycznymi potrawami. Niestety wiele takich osób do mnie pisze, co jest przerażające. Proszą mnie o ułożenie planu treningowego  albo o wskazówki dot żywienia i są zdziwione, że każę im jeść olej kokosowy lub wołowinę.

Liczenie kalorii i planowanie posiłków oczywiście jest częścią naszego fitnessowego życia. Jednak niestety wiele osób trochę się w tym wszystkim zatraca i popada w skrajności, które mogą mieć wpływ na ich życie/zdrowie, jak i otoczenie. Często ich obsesje nie pozwalają im na normalne funkcjonowanie. Takie osoby nie potrafią się już cieszyć z życia, jak nie zobaczą u siebie progresu na wadze, czy centymetrze, a zamiast zająć się rodziną i bliskimi najczęściej myślą o tym co by mogły zjeść, ale nie mogą:/.

A Na koniec, tak na rozluźnienie,  polecam Wam filmik mojego idola;) Derek Weida i jego podejście do odchudzania, budowania mięśni i trenowania:D :

https://www.youtube.com/watch?v=3FGee4kQHEY

 

Etykiety: , , , ,